M19 jest sześciostrzałowym rewolwerem typu Magnum (kal. 0.357 cala) z bębnem odchylanym na bok. Lufa ma długość 4 cali, energia wylotowa pocisku jest wyjątkowo duża. Wadą tej broni jest dość pokaźny ciężar (ok. 1,2 kg) oraz bardzo głośny odgłos wystrzału.

Podobno w BF:V rewolwer ten jest najmocniejszą spośród broni krótkich, ale dużej różnicy między nim a pistoletem M1911 nie zauważyłem, także jeżeli chodzi o celność. Headshot z bliskiej odległości gwarantuje wyeliminowanie przeciwnika, zaś na większe dystanse rewolwer jest raczej nieprzydatny.

M19 ma 3 zapasowe bębny z nabojami, jest na wyposażeniu US Special Forces.

W 1906 roku ruszył przetarg na pistolet dla US Army, który zastąpiłby niezbyt efektywny rewolwer kal. 0.38 cala. Zwycięzcę wyłoniono jednak dopiero pięć lat później - był to zaprojektowany przez J.Browninga pistolet kal. 0.45 cala, który przyjęty na wyposażenie armii zyskał nazwę Model 1911. Po doświadczeniach pierwszej wojny broń zmodernizowano i w roku 1926 pojawiła się wersja M1911A1. W czasie IIWś wyprodukowano podobno tak wiele egzemplarzy tego pistoletu, że po 1945 roku rząd federalny nie składał już żadnych zamówień. W trakcie wojny Colt M1911 pojawił się także po stronie Rzeszy - norweska fabryka produkująca M1911 na licencji w okresie przedwojennym, wytwarzała je dalej podczas okupacji, lecz tym razem z symbolem swastyki wybitym przy numerze seryjnym (obecnie są to egzemplarze unikatowe). M1911 wykorzystywano intensywnie w Wietnamie, była to broń ceniona "tunelowe szczury". W 1985 roku US Army zastąpiła M1911 pistoletem M9 kal. 9 mm, ale Colt jest nadal powszechnie spotykany.

Dużej różnicy pomiędzy M1911 a M19 w grze nie zauważyłem - oprócz oczywistego faktu, że ten pierwszy ma 9-nabojowy magazynek (plus 3 dodatkowe magazynki). Celność podobna jak w przypadku pozostałych pistoletów - należy strzelać z bliskiej odległości, mierzyć w głowę, a najlepiej w sytuacji, gdy przeciwnik odwrócony jest plecami...

CAR15 to seria karabinów szturmowych o konstrukcji opartej na M16, przeznaczonej jednak dla żołnierzy sił specjalnych, których operacje wymagały broni lżejszej i krótszej (pierwsze modele CAR15 skrócono do 254 mm z 538 mm M16). Pojawiały się także modele typu "survival rile", które służyć miały za broń awaryjną pilotów śmigłowców. W Wietnamie często używana, chociaż nie znajdująca się w oficjalnym uzbrojeniu, była wersja XM177E1 (kolejny projekt rozwojowy i inna nomenklatura, ale dalej zwykło się mówić o CAR).

W grze mamy chyba do czynienia z wariantem Colt XM177E2 (zwanym Commando) powstałym w 1966 roku. Broń ta miała charakterystyczną wsuwaną kolbę i długi tłumik płomienia. Magazynek mieści 30 nabojów, w zapasie żołnierz posiada jeszcze 6 magazynków. Celność CAR15 jest porównywalna do M16, chociaż teoretycznie krótsza lufa powinna ją osłabiać.

Karabin ten znajduje się na wyposażeniu klasy "assault" US Special Forces.

Mossberg serii 500 jest gładkolufową strzelbą powtarzalną opartą o system przeładowania "pump-action". Broń ta trafiła na wyposażenie US Army już po zakończeniu wojny w Wietnamie (!) - w konflikcie tym jako "shotguny" znalazły zastosowanie głównie strzelby Ithaca M37 (Navy Seals) i Savage 77E (USMC). Możliwe, że korzystanie z Mossbergów było indywidualną inicjatywą amerykańskich żołnierzy...

W magazynku Mossberga mieści się 6 nabojów, 18 znajduje się w rezerwie. Na krótki dystans broń ta czyni duże spustoszenia (również w nieopancerzonym sprzęcie przeciwnika), jednak niewielka szybkostrzelność, długi czas przeładowania i upodobanie do M60 sprawiają, że zdecydowana większość graczy z niej nie korzysta.

Mossberg 500 znajduje się w uzbrojeniu klasy "assault" US Army i USMC.

Karabin szturmowy M16 został wprowadzony na stan uzbrojenia US Army w 1965 roku. Wcześniej, znany jako AR15, wykorzystywany był już przez USAF i Zielone Berety. Konstrukcja M16 wywodzi się z opracowanego w firmie Armalite karabinu AR10, o którym przypomniano sobie, gdy AK47 zaczęły dawać się amerykańskim chłopcom we znaki. W porównaniu z ciężkim i nieporęcznym M14 nowy karabin był prawdziwą rewelacją - lekka konstrukcja (3,68 kg), świetna celność, bezproblemowe strzelanie seriami (w AR15 i M16 zrezygnowano z nabojów kaliber 7.62 mm na rzecz 5.56 mm). I wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie fakt, że M16 z czasem zacinały się i przestawały strzelać. Broń, reklamowana przez Armalite jako niewymagająca czyszczenia, w warunkach wietnamskich musiała być czyszczona koniecznie. Większa awaryjność broni wynikała też z samej konstrukcji, która została poprawiona i nowe M16A1 wkrótce trafiły do Wietnamu. Magazynek mieścił 20 nabojów, a szybkostrzelność wynosiła 15-17 strzałów na sekundę - zużycie amunicji dramatycznie wzrosło. Trudno w to uwierzyć, ale niektóre źródła podają, że na jednego n-pla przypadało statystycznie ponad 200.000 wystrzelonych pocisków.

W grze M16 faktycznie ma imponującą szybkostrzelność, świetną celność i dobry czas przeładowania, zapasowych magazynków jest sześć. Co ważniejsze, broń nie zacina się, tak jak to miało miejsce w trakcie konfliktu wietnamskiego. Różnica między M16 a CAR15 ogranicza się właściwie do 10 dodatkowych nabojów w magazynku. M16 jest na wyposażeniu US Army, USMC i ARV (ARV = Armia Republiki Wietnamu).

Jest to po prostu szturmowy karabin M16 z zamontowaną lunetą snajperską. Teoretycznie może być stosowany z powodzeniem tak na długie, jak i na bliskie dystanse. W praktyce jest różnie. Snajperski wariant M16 jest półautomatyczny - strzelasz tak szybko jak klikasz - czyli w walce przy małych odległościach masz nieduże szanse, jeżeli przeciwnik dysponuje AK-47 czy RPD. Jako karabin snajperski M16 sprawdza się średnio - powyżej pewnej odległości traci swoją celność, co nadrabia jednak szybkostrzelnością. Jeżeli nie trafisz w głowę za pierwszym razem, możesz szybko poprawić. Pewnym ograniczeniem są tylko dwa dodatkowe magazynki.

M16 z lunetą posiada klasa "scout" w US Army, US Special Forces, USMC i ARV.

Karabin wyborowy M21 to zmodyfikowany M14, którego wybrano na podstawę dla broni snajperskiej ze względu na dobry czas przeładowania. M21 wszedł do użytku dopiero w 1971 roku (wersja XM21 pojawiła się w niewielkich ilościach dwa lata wcześniej). Karabin ten zachowuje bardzo wysoką celność na dystansie do 700 m, współpracuje z dwoma typami magazynków (5 lub 20-nabojowe), a luneta Redfield-Leatherwood zapewnia dziewięciokrotne zbliżenie. M21 był podstawowym karabinem snajperskim US Army w trakcie konfliktu wietnamskiego.

M21 z BF:V to właściwie XM21, posiada bowiem charakterystyczne drewniane łoże. Jest to, obok SWD, najlepszy karabin snajperski w grze, głównie ze względu na szybkostrzelność niewiele gorszą od M16 z lunetą. M21 zachowuje doskonałą celność na dłuższych dystansach, ale jego zdecydowanym minusem jest ograniczona ilość amunicji - decydując się na karierę snajpera, dostajemy dwa 10-nabojowe magazynki. Zaleca się więc korzystać z M21 w pobliżu skrzynek z amunicją.

Uniwersalny karabin maszynowy M60 zaprojektowano w latach 50., korzystając z rozwiązań zastosowanych w niemieckich MG42 i FG42. Tak jak M14, karabin ten zasilany był amunicją kal. 7.62 mm, co ułatwiało zaopatrywanie oddziałów. W trakcie użytkowania (M60 weszło do służby w 1957 roku) stwierdzono jednak szereg wad konstrukcyjnych: słaby uchwyt do przenoszenia broni, częste zacięcia spowodowane podatnością mechanizmu na zabrudzenie, utrudnioną wymianę lufy. Z czasem wprowadzono wiele usprawnień, broń modyfikowano także na polu walki - częste było przyspawanie pustej puszki po racjach żywnościowych po lewej stronie podajnika, co ułatwiało płynne przesunięcia taśmy. Z M60 korzystano zwykle w wariancie z dwójnogiem - zdecydowanie najcelniejsza, lecz tylko defensywna, była pozycja leżąca, w ataku strzelano również z ramienia, z biodra lub z uda. M60 w liczbach - długość: 1,1 m; waga z dwójnogiem: 10,5 kg; waga 100-nabojowej taśmy: 3,8 kg; szybkostrzelność: 550 strz./min. W sumie M60 zdobyło sobie w konflikcie wietnamskim niezłą reputację, nie tylko określano je mianem "świni" ("hog", ze względu na specyficzny odgłos wystrzałów), mówiono też po prostu "the Gun".

Dla graczy przyzwyczajonych do równowagi sił po obydwu stronach, broń ta jest ewidentnym przegięciem. Już w ciągu kilku dni po premierze BF:V, M60 zyskało sobie sporo wiele mówiących przydomków jak np.: "noobmatic", "kosiarka", "newb's gun" itp. Po pierwsze - jest to broń wyjątkowo celna, również przy strzelaniu z pozycji stojącej. Po drugie - zadaje poważne obrażenia, a na jednej taśmie ma 100 nabojów. Po trzecie - idzie w parze z LAWem lub M79, co daje prawdziwie morderczą kombinację. Po czwarte wreszcie - animacja przedstawiająca zmianę taśmy jest rewelacyjna. Można się co prawda skarżyć na długi czas przeładowania, małą siłę ognia w walce ze śmigłowcami lub mniejszą niż w M16 szybkostrzelność, ale byłby to już szczyt malkontenctwa.

M60 występuje na wyposażeniu klasy "heavy assault" US Army, US Special Forces, USMC i ARV.

Amerykański granat odłamkowy Mk2 zwany potocznie "ananasem", pojawił się już w czasie IIWś i do chwili obecnej produkowany jest w niektórych krajach. Jest to właściwie ulepszona wersja brytyjskiej "bomby odłamkowej" z okresu pierwszej wojny. Zapalnik czasowy; eksplodujący trotyl rozrywa skorupę granatu, której odłamki rażą pobliską "siłę żywą". Opóźnienie detonacji wynosi 4 sekundy, zasięg rażenia - 10 m.

W BF:V cztery granaty Mk2 są standardowym wyposażeniem klasy "assault". Rzucać można na dwa sposoby: wykorzystując rzut domyślny lub regulując siłę rzutu poprzez przytrzymanie "secondary fire". Warto wspomnieć, że granaty odłamkowe są w BF:V znakomitą bronią przeciwczołgową. Może to absurd, ale pojedynczy "assault" szybko poradzi sobie z PT-76 i jeszcze jeden granat mu pozostanie.

Miny przeciwpancerne, jak zamieszczona na ilustracji obok M7A, nie były wykorzystywane w wojnie wietnamskiej na dużą skalę - walki toczyły się przede wszystkim w dżungli, a przeciwnik nie dysponował znaczącą ilością pojazdów opancerzonych. Dużo większe znaczenie miały miny przeciwpiechotne, jak pojawiająca się w grze M18 Claymore. Mina typu Claymore mogła być detonowana drogą radiową, w trakcie eksplozji wyrzucała z siebie ok. 700 stalowych kul w promieniu 100 m. Miała głównie zastosowanie defensywne.

W BF:V miny M18 znajdują się na wyposażeniu inżynierów USMC i US Army (po 5 sztuk), M7A są dostępne dla każdej z czterech formacji "strony demokratycznej" (4 sztuki w zestawie). Claymore eksploduje nie tylko w sytuacji, gdy jakiś piechur na niego nadepnie - może być również detonowany zdalnie. Nie czyni natomiast najmniejszej szkody pojazdom opancerzonym. M7A działają odwrotnie, ale nie znajdują szerszego zastosowania w grze, może poza mapami miejskimi.

XM148 to właściwie podlufowy granatnik przeznaczony dla rodziny karabinów M16. W grze połączono go z CAR15, ale w konflikcie wietnamskim częściej spotykaną kombinacją było łączenie granatnika - najpierw XM148, później M203 - z M16A1. Zastosowanie granatników zdecydowanie zwiększało siłę ognia drużyny piechoty. Obok granatów odłamkowych stosowano także naboje śrutowe, którymi zwiadowcy prewencyjnie "przeszukiwali" zarośla w poszukiwaniu zasadzek.

CAR15 z XM148 ma, podobnie jak wersja konwencjonalna, 30 nabojów w magazynku i 5 magazynków zapasowych. Granatów do XM148 jest sześć. Granatnik ma lepszą celność od zwykłych, miotanych granatów, chociaż wydaje mi się, że ich siła rażenia jest większa. Wybór XM148 wiąże się też z poważnym minusem - strzał z granatnika zastępuje bowiem opcję zbliżenia.

XM148 znajdują się w uzbrojeniu "assaultów" Special Forces.

M72 to rakietowy granatnik przeciwpancerny (LAW - Light Anti-tank Weapon) obsługiwany przez pojedynczego żołnierza. Konstrukcja powstała w latach 60-tych i jak na swoje czasy była rewolucyjna: rakieta uprzednio umieszczona w tubie wyrzutni była odpalana w kierunku celu, po czym żołnierz porzucał bezużyteczny sprzęt i mógł się ukryć. Tak, M72 to broń JEDNORAZOWA. Wyrzutnia waży 4,3 kg, z czego na rakietę kal. 66 mm przypada ok. 1,8 kg. Teoretycznie LAW może przebić do 0,3 m pancerza - rakieta ma głowicę HEAT (high explosive anti-tank), a jej maksymalny zasięg wynosi 220 m.

W przypadku M72 BF:V nieźle mija się z prawdą; chyba, że amerykańscy żołnierze nosili ze sobą po pięć LAWów (tyle mamy w sumie do tej broni sztuk amunicji). Zwykle 2-3 rakiety wystarczą do wyeliminowania czołgu, podobnie jest z nisko lecącymi śmigłowcami, na które po stronie US nie istnieje żadna skuteczna broń klasy ziemia-powietrze. M72 jest dość celną bronią - rakieta leci po lekko zakrzywionej balistycznej z całkiem dużą prędkością.

M72 znajduje się na wyposażeniu klasy "heavy assault" w US Army, Special Forces, USMC i ARV.

81-milimetrowy M1 (lekki moździerz piechoty) stosowano z powodzeniem już w trakcie IIWś, a następnie w wojnie koreańskiej. Konstrukcje tego typu wykorzystywano w wielu armiach świata (popularny model Stokesa-Brandta). Moździerz był trójelementowy tzn. składały się nań: lufa, dwójnóg i płyta oporowa (zapobiegała zapadaniu się w podłoże). Maksymalny zasięg wynosił 3010 m, zaś szybkostrzelność dochodziła do 30 strzałów na minutę.

W BF:V moździerz M1 jest na wyposażeniu klasy inżynierów. Przenosi go jedna osoba i jedna osoba wystarczy do jego obsługi. Rozłożony moździerz pozostawić można innym żołnierzom lub złożyć go ponownie i przenieść w inne miejsce. Siła rażenia tej broni jest bardzo dobra w przypadku bezpośrednich trafień, wcześniej jednak należy się "wstrzelać" (do zestawu dołączono 20 pocisków). Nie radzę rozstawiać moździerzy na pochyłościach - lufa jest zwykle ustawiona pod bardzo niefartownym kątem, poza tym zdarza się, że sprzęt dostaje "drgawek".

Zagadka: jeżeli ciężar bojowy samego moździerza wynosi 59,9 kg, a amerykański inżynier przenosi dodatkowo 20 pocisków (3,5 kg każdy), M14, miny i klucz francuski, to ile kilometrów dżungli jest on zdolny pokonać w ciągu jednej doby?

Klasyka gatunku - nie ma drugiego tak charakterystycznego wzoru broni, i nic dziwnego, skoro w różnych wersjach wyprodukowano blisko 50 milionów egzemplarzy AK-47(!). Łatwo jednak zauważyć, że wyglądem karabinek ten nieco przypomina StG 43, na którym wzorował się Michał Kałasznikow. Do uzbrojenia armii sowieckiej AK-47 wszedł w 1949 roku, a z czasem zyskał uznanie na całym świecie. Prosta i niezawodna konstrukcja (trwałość lufy jest podobno legendarna), łatwa obsługa, odporność na zakurzenie i niskie koszty produkcji były podstawowymi zaletami AK-47. Sytuacje, w których amerykańscy żołnierze porzucali często zacinające się M16 dla zdobycznych "kałachów", są faktem. AK-47 zasilane jest magazynkiem łukowym o pojemności 30 pocisków, broń ma kaliber 7,63 mm i teoretyczną szybkostrzelność 600 strz./min.

AK-47 nie dorównuje szybkostrzelnością M16 i CAR15, ale paradoksalnie wychodzi to czasem na plus - zużycie amunicji jest po prostu mniejsze. Niestety, w porównaniu ze wspomnianymi karabinkami automatycznymi, w BF:V celność AK-47 jest mniejsza, a podrzut większy, dlatego też lepiej jest strzelać krótkimi seriami. Automaty Kałasznikowa znajdują się na wyposażeniu klasy "assault" północnowietnamskiej armii (NVA), w zapasie są cztery magazynki.

Pod akronimem AKMS (Awtomat Kałasznikowa Modiernizirowanny Składywajuszczymsja:) kryje się po prostu zmodernizowana wersja AK-47 ze składaną, stalową kolbą. Karabinek ten zaczęto produkować w roku 1959. Modernizacja polegała właściwie na jeszcze większym uproszczeniu konstrukcji w celu dalszego ograniczania kosztów i czasu produkcji.

Pomimo że modernizowany, AKMS ma gorszą celność od zwykłego AK-47, co wynika z mniejszej wagi broni. Pojemność magazynka, szybkostrzelność i czas przeładowania są identyczne. Zaleca się strzelać krótkimi seriami. AKMS jest na wyposażeniu "assaultów" Viet Congu, do karabinku dołączane są 4 zapasowe magazynki.

Budowana w wielu wersjach, amerykańska "Bouncing Betty" to wyjątkowo paskudna broń. Po zwolnieniu ciężaru z miny, wyskakuje ona na wysokość ok. metra (zależnie od siły ładunku prochowego), a następnie eksploduje, zasypując okolicę tysiącami odłamków. Pole rażenia ma średnicę do 100m. Sama konstrukcja nie jest pomysłem amerykańskim, pierwsze były oczywiście niemieckie "Sprengminen" z czasów IIWś. Rzecz jasna, komuniści Ho Chi Minha szybko nauczyli się konstruować podobne zabawki.

"Bouncing Betty" nie nadaje się do zwalczania opancerzonych celów, ale załodze MUTTa może zaszkodzić, chyba, że pojazd szybko po niej przejedzie. Opóźnienie w detonacji miny daje pewne szanse ucieczki, chociaż najpierw należałoby sobie wyrobić odruch związany z dźwiękiem wyskakującego w górę ładunku. Dużym plusem jest niezły "splash damage" miny. "Betty" znajdują się na wyposażeniu klasy "scout" NVA i Viet Congu (po 5 sztuk).

Jest to chiński karabin samopowtarzalny wzorowany na radzieckim SKS (Samozariadnija Karabina Simonowa), w Chinach do chwili obecnej wykorzystywany przez oddziały obrony terytorialnej. Na wyposażeniu Armii Radzieckiej SKS pojawił się w 1946 roku i szybko zdobył sobie popularność, głównie dzięki niedużej wadze i małym podrzucie. Broń ma standardowy kaliber 7,62 mm, magazynek mieści 10 nabojów. W 1950 roku, przy wsparciu radzieckich doradców technicznych, Chińczycy otworzyli swoje linie montażowe karabinów SKS, a z czasem zaczęli produkować zmodyfikowane ich wersje. Na początku lat 60. w chińskiej i sowieckiej armii SKS zastąpiono ostatecznie AK-47; w magazynach pozostały setki tysięcy karabinów, którymi można było wspierać rewolucje w krajach Trzeciego świata. I tak oto SKS i Chicom 56 trafiły do Wietnamu.

W BF:V Chicom 56 jest całkiem niezłą bronią, głównie ze względu na dobrą celność na większych odległościach. Można ją właściwie uznać za odpowiednik M14. Samopowtarzalność oznacza, że im szybciej klikamy, tym szybciej pociągamy za spust. Chicom 56 znajduje się na wyposażeniu klasy "heavy assault" (w zestawie z RPG) i "scout" zarówno NVA, jak i Viet Congu. Do karabinu dołączono 5 zapasowych magazynków.

M-91/30 to nic innego jak karabin powtarzalny Mosin-Nagant wz.1891/30 z doczepioną lunetą i 5-nabojowym magazynkiem. Wersja ta weszła do uzbrojenia Armii Czerwonej w 1932 roku i była intensywnie wykorzystywana w trakcie IIWś (posługiwali się nią tak utalentowani snajperzy jak Wasilij Zajcew czy Nikołaj Iljin). Ciekawostką jest, że w tamtym okresie karabin ten wyposażony był w bagnet. Produkcję zakończono w 1947 roku, a na początku lat 60. zastąpiono M-91/30 karabinami SWD. Konflikt wietnamski był ostatnim, w którym Mosiny brały udział - z tamtego okresu pochodzi też historia snajpera USMC, Carlosa Hathcocka ("93 confirmed kills"!), który pociskiem ze swojego karabinu przestrzelił lunetę M-91/30, tym samym likwidując wietnamskiego strzelca wyborowego.

Wbrew pozorom w BF:V karabin M-91/30 nie jest wcale mniej celny niż SWD. Właściwa różnica polega na tym, że nie jest on samopowtarzalny i ma dość długi czas przeładowania. Paradoksalnie, brak samopowtarzalności czasami wychodzi na dobre - zamiast wypluwać pocisk za pociskiem, czekamy cierpliwie na tego jednego "headshota". M-91/30 znajduje się na wyposażeniu snajperów Viet Congu, w zapasie posiada 20 nabojów.

Jest to zmodyfikowana wersja pistoletu maszynowego MAT-49 kal. 9 mm Parabellum. Broń ta została skonstruowana na potrzeby armii francuskiej w 1949 roku i była przez nią szeroko używana w Indochinach. W trakcie walk z Francuzami wiele egzemplarzy MAT-49 wpadło w ręce Viet Minhu i z czasem na Północy ruszyła produkcja wariantu zmodyfikowanego, strzelającego radzieckimi pociskami 7.62 mm, z powiększonym magazynkiem (35 zamiast 32 nabojów) i większą szybkostrzelnością (900 strz./min.). Dodajmy, że broń ta była nieduża i wyjątkowo łatwa do ukrycia.

W grze MAT-49 znajduje się na wyposażeniu północnowietnamskich inżynierów. Ma spory podrzut, poważnie utrudniający dłuższe strzelanie ogniem ciągłym, ale na krótkie i średnie dystanse wypada zdecydowanie lepiej niż M14 amerykańskich inżynierów (duża szybkostrzelność i dobry czas przeładowania). W magazynku mieszczą się 32 naboje, dodatkowo do broni dołączone są 3 zapasowe magazynki.

Na obrazku obok znajduje się północnowietnamski odpowiednik amerykańskich min przeciwpancernych. Konstrukcja wzorowana jest na niemieckich Tellerminen (minach "talerzowych") - zakopywano je płytko w ziemię, a czułość zapalnika naciskowego pozwalała na zdetonowanie ładunku wybuchowego tylko przez odpowiednio ciężki pojazd (nacisk powyżej 120 kg). Niektóre miny "talerzowe" posiadały także zapalnik denny, działający przy ich podniesieniu, co mocno komplikowało rozbrajanie.

Na koniec - interesujące dane odnoszące się do min wszystkich typów w Wietnamie (stan na rok 2002): szacuje się, że zaminowany obszar liczy sobie 66.478 km2, a liczba min na obszarze kraju wynosi ponad 3.5 miliona (najwięcej, bo 22.5 miliona jest w... Egipcie).

Północnowietnamskie miny przeciwpancerne może uaktywnić jedynie przejeżdżający pojazd - jedna mina wystarczy, aby posłać go do diabła. W BF:V popularność takich min jest jednak ograniczona - przewaga śmigłowców i piechoty, która może skutecznie zwalczać czołgi samymi granatami, oraz rozproszone szlaki komunikacyjne sprawiają, że częstokroć nie wiadomo, gdzie je stawiać (chociaż, można zawsze minować pasy startowe...). Miny przeciwpancerne, w liczbie pięciu, znajdują się na wyposażeniu inżynierów NVA i Viet Congu.

Moździerz wz. 63 (kal. 60 mm) wszedł na stan uzbrojenia chińskiej armii w 1963 roku, ale sama konstrukcja oparta jest na przedwojennej koncepcji Stokesa-Brandta. Przy projektowaniu wz. 63 położono nacisk na zastosowanie moździerza w walce partyzanckiej (ważył ok. 13 kg i łatwo mógł go przenieść pojedynczy żołnierz bez uprzedniego składania), w wersji przeznaczonej dla Viet Congu i NVA dodatkowo wyposażono go w uchwyty umożliwiające szybki transport. Maksymalny zasięg wynosił 1530 m. W trakcie konfliktu wietnamskiego wiele moździerzy wz. 63 wraz z amunicją wpadło w ręcę Amerykanów - stąd wziął się pomysł na MAD (Mortar Air Delivery), czyli bombardowanie północnowietnamskich pozycji poprzez zrzucanie zdobycznych pocisków moździerzowych ze śmigłowców.

Wz. 63 działa analogicznie do amerykańskiego M1, ma podobną siłę rażenia i tyle samo pocisków w zapasie (20). Nie zauważyłem też różnicy w czasie przeładowania i rozkładania moździerza. Wz. 63 przenoszą i obsługują inżynierowie NVA i Viet Congu.

RPD (rucznoj pulemiot Diegtiariewa), standardową broń wsparcia piechoty w czasie wojny, można uznać za odpowiednik M60. Karabin wystrzeliwał pociski kal. 7.62 mm z magazynka bębnowego umieszczonego poniżej środkowej części konstrukcji. Magazynek mieścił 100 pocisków, RPD miało maksymalną szybkostrzelność wynoszącą 150 pocisków na minutę (tylko ogień ciągły), skuteczny zasięg do 800 m i, co najważniejsze, bardzo dobry czas przeładowania. Było też lżejsze od M60 (7,4 kg). Strzelcowi zwykle towarzyszył żołnierz przenoszący amunicję, zdolny do przejęcia broni, gdyby pierwszy z nich poległ w walce.

W BF:V RPD nie dorównuje M60 pod względem celności - zwłaszcza na dłuższe dystanse i z pozycji stojącej. Poza tym nie występuje na wszystkich mapach, a popularna "kosiarka" - owszem. RPD jest jednak chętnie wybierany, ma bowiem dużą siłę rażenia i 100-pociskowy magazynek.

RPG-2 (Ruchnoj Protiwotankowyj Granatomiet) pojawił się w Armii Radzieckiej na początku lat 50-tych. Przy jego projektowaniu wzorowano się na niemieckim Panzerfauście, ale zdecydowanie poprawiono celność, zwiększono zasięg (150 m) i siłę przebicia pancerza. Dużym plusem była prosta konstrukcja umożliwiająca produkcję w ogromnych ilościach. RPG-2 nigdy nie zostało użyte w walce przez wojska sowieckie, ale wiele egzemplarzy eksportowano do Chin, Korei Północnej i Północnego Wietnamu. Na początku lat 60. wyrzutnia RPG-2 została zastąpiona przez RPG-7. Do obsługi wyrzutni przydzielano dwóch żołnierzy - strzelca i pomocnika (nosił amunicję i osłaniał strzelca przed ogniem wrażej piechoty).

W BF:V wyrzutnia RPG-2 ma dość ograniczony zasięg, należy więc mierzyć ze sporą poprawką, która uwzględniałaby zakrzywiony tor lotu pocisku (dla weteranów BF1942 nie będzie to jednak problem). Czas przeładowania jest dość długi, na pewno dłuższy niż w przypadku LAWa. Na czołg wystarczą zwykle 2-3 granaty, zależnie od miejsca trafienia (na Pattona czasem trzeba spożytkować 4). RPG-2 posługuje się klasa "heavy assault" Viet Congu, w zapasie znajdują się 4 granaty.

Viet Cong oraz NVA otrzymały pierwsze egzemplarze RPG-7V oraz jej chińskiego odpowiednika (Chicom Typ 69) w 1967 roku; w armii ZSSR wyrzutnia służyła od 1961 roku. Wyrzutnia wystrzeliwuje rakietowo napędzany granat przeciwpancerny o kalibrze 40 mm. Skuteczny zasięg w przypadku stacjonarnych celów wynosi 500 m. Żołnierze i partyzanci Północnego Wietnamu wykorzystywali niekiedy RPG-7V do strącania amerykańskich śmigłowców (prawdę mówiąc, nie wiem, jak im to szło). Wyrzutnia jest wystarczająco lekka, aby przenosił ją pojedynczy żołnierz (ok. 7 kg), ale grenadierowi zwykle towarzyszył strzelec przenoszący dodatkowe pociski i stanowiący ochronę przed piechotą.

RPG-7V ma zdecydowanie lepszy zasięg niż RPG-2, a ogólną celność poprawia obecność celownika optycznego. Siła rażenia jest jednak podobna, tak samo jak czas przeładowania. Strzelanie do śmigłowców lepiej sobie darować. RPG-7V znajduje się na wyposażeniu klasy "heavy assault" NVA, do każdego egzemplarza dostajemy cztery dodatkowe granaty.

SA-7, a właściwie 9K32 "Strzała 2", jest przenośnym przeciwlotniczym zestawem rakietowym, przeznaczonym do obrony plutonu piechoty lub wojsk pancernych. Służy do zwalczania celów niskolecących - naprowadzanie umożliwia układ wykrywający źródło ciepła. Cały zestaw rakietowy waży 15 kg, skuteczny zasięg wynosi 3,6 km. Na wyposażeniu Armii Radzieckiej wyrzutnia SA-7 pojawiła się gdzieś pomiędzy 1966 a 1968 rokiem. W konflikcie wietnamskim zadebiutowała późno - wiadomo jednak, że w trakcie "ofensywy wielkanocnej" w 1972 r. była wykorzystywana przez siły północnowietnamskie.

Ze względu na znaczną przewagę amerykańskich sił powietrznych, wprowadzenie SA-7 do gry wydaje się uzasadnione. Wyrzutnia ta jest właściwie jedyną sensowną bronią ziemia-powietrze, w jaką wyposażeni są żołnierze. Na zestrzelenie samolotu wystarczy zwykle jedna rakieta, śmigłowce wymagają zazwyczaj dwóch celnych trafień, chociaż czasami zdarza się, że dopiero trzecie sprowadza je na dół. Oczywiście naprowadzanie termiczne nie rozwiązuje za nas sprawy - F4 lecącego w ostrym skręcie nigdy nie trafimy, dlatego przed odpaleniem trzeba, jak to mówią Angole: "seize the moment". Beztroskie strzelanie jest bezsensowne również z tego powodu, że w zapasie znajdują się tylko dwie rakiety, a czas przeładowania jest stosunkowo długi. W SA-7 wyposażona jest klasa "heavy assault" Viet Congu i NVA.

Pistolet Tokariew TT-33 (kal. 7.62 mm) powstał w ZSRR w 1933 roku jako lekko zmodyfikowana wersja TT-30. Niektórzy uważają, że TT-30 był kopią M1911, ale ja nie dawałbym wiary burżuazyjnej propagandzie ;) Pistolety Tokariewa zadebiutowały w trakcie wojny w Hiszpanii, wyposażano w nie wówczas radzieckich "doradców" wojskowych. W czasie IIWś były, obok Naganta 1895, standardową bronią krótką oficerów Armii Czerwonej. W ZSRR TT-30/33 wycofano z produkcji w 1954 roku, ale w niektórych państwach wytwarza się je po dzień dzisiejszy. Już w czasie francuskiej dominacji w Indochinach pistolety miały dla Wietnamczyków znaczenie symboliczne: były oznaką władzy i wzbudzały szacunek, nosili je właściwie tylko oficerowie. Dlatego też, jak mówi legenda, Ho Chi Minh w zamian za organizowanie antyjapońskiej partyzantki w 1945 roku, prosił amerykańskiego agenta wywiadu jedynie o sześć pistoletów, którymi zdobyłby sobie autorytet...

W magazynku TT-33 mieści się o jeden nabój mniej niż w M1911, czyli osiem. Siła rażenia jest właściwie identyczna, czas przeładowania również. Procedura postępowania: gdy kończy się amunicja broni głównej, wybierasz pistolet i starasz się trafić w głowę n-pla.

Najbardziej zagadkowa broń w grze, głównie ze względu na zawiłą klasyfikację, która wz. 53 odnosi często do karabinu Mosina-Naganta albo moździerza kal. 81 mm, również wykorzystywanych w czasie konfliktu wietnamskiego. W grze wz. 53 to chiński odpowiednik radzieckiego DPM (Diegtiariew Piechotnyj Modiernizirowannyj), czyli lekko usprawnionej wersji ręcznego kaemu DP, który to Armia Radziecka przyjęła na wyposażenie w 1927 roku. DPM był zasilany z magazynka talerzowego o pojemności 47 lub 49 nabojów kal. 7.62 mm, a jego szybkosztrzelność teoretyczna wynosiła 500-600 strz./min. Istniały także wersje przeciwlotnicze oraz montowane na czołgach. Zarówno DP, jak i DPM, wyposażone były w dwójnóg stabilizujący karabin w trakcie prowadzenia ognia.

W grze wz. 53 to całkiem efektywna broń, znajdująca się na wyposażeniu klasy "assault" Viet Congu. Magazynek zawiera 47 nabojów, a szybkostrzelność jest lepsza niż w przypadku AK-47 czy AKMS. Nieco gorzej z celnością na dłuższe dystanse (należy strzelać bardzo krótkimi seriami) oraz czasem przeładowania - zmiana magazynka talerzowego trwa relatywnie długo. Strzelec z wz. 53 ma w zapasie jeszcze 2 magazynki.

SWD (Snajperskaja Wintowka Dragunowa) weszła na wyposażenie Armii Radzieckiej w 1963 roku. Przy projektowaniu tego karabinu wyborowego część rozwiązań konstrukcyjnych zaczerpnięto z AK-47. Prototyp okazał się być niezwykle celny i odporny na warunki zewnętrzne. W trakcie wojny wietnamskiej SWD zyskało sobie nieco przesadne miano "superbroni", co zmobilizowało Amerykanów do prac nad M21. SWD jest karabinem samopowtarzalnym, wymienne magazynki zawierają po 10 nabojów kal. 7,62 mm, a maksymalny skuteczny zasięg broni wynosi 1100 m.

W BF:V karabin Dragunowa posiada jedną niewątpliwą przewagę nad M21 - jeden magazynek więcej (czyli 2 w zapasie). Poza tym ma podobną celność i szybkostrzelność, a przeładowanie zajmuje niewiele czasu. Znajduje się w uzbrojeniu klasy "scout" NVA.

Powtarzalny karabin wyborowy M40 kal. 7.62 mm stworzono na potrzeby US Marine Corps po pierwszych latach wojny w Wietnamie (1966). Broń zaprojektowały zakłady Remingtona na bazie jednego ze swoich produktów (model 700BDL) - łącznie na zamówienie USMC wyprodukowano 995 egzemplarzy wersji oryginalnej. Broń ta cieszyła się znakomitą reputacją wśród żołnierzy, chociaż w wietnamskich warunkach drewniane łoże karabinu zaczynało się po pewnym czasie "rozchodzić". M40 wyposażone było w lunetę Redfield, gwarantującą dziewięciokrotne powiększenie, w magazynku mieściło się pięć nabojów.

W BF:V M40 jest bardzo celnym karabinem o dużym zasięgu, chociaż dramatycznej różnicy pomiędzy nim a Mosinem nie zauważyłem (nawet amunicji jest tyle samo tzn. 5 + 20 nabojów). M40 nie jest karabinem samopowtarzalnym, dlatego też na średnie dystanse należy celować bardzo rozważnie (kolejnej szansy może już nie być), a na krótsze natychmiast przełączać na Colta. Broń ta znajduje się rzecz jasna na wyposażeniu USMC.

W 1957 roku karabiny Garand M1 zostały w armii amerykańskiej zastąpione przez model M14 - na dobrą sprawę wersję rozwojową tegoż M1. M14 był pierwszą bronią US Army przystosowaną do znormalizowanego naboju kal. 7.62 mm NATO. Najważniejsza zmiana w stosunku do Garanda polegała na zastosowaniu 20-nabojowego magazynka pudełkowego w miejsce układu zasilającego M1, który nie pozwalał dopełnić częściowo wystrzelanego magazynka. Przyjęty na wyposażenie M14A1 posiadał też przełącznik prowadzenia ognia (samopowtarzalny/automatyczny). Jednak produkcji M14 zaprzestano już w 1964 roku (wyprodukowano ok. 1,4 mln egzemplarzy), głównie za sprawą pierwszych wietnamskich doświadczeń. Karabin okazał się zbyt długi i zbyt ciężki, aby nosić go nieustannie w klimacie południowo-wschodniej Azji. Strzelanie seriami okazało się bezsensowne, bowiem przy naboju kal. 7.62 mm podrzut karabinu był ogromny; w większości M14 przełącznik fabrycznie zablokowano na trybie samopowtarzalnym. Dość szybko M14 zostało wyparte przez karabinek M16.

W BF:V karabin M14 jest podstawową bronią inżynierów US i ARV. W stosunku do swojego realnego odpowiednika ma jednak 10-nabojowy magazynek (plus 5 magazynków w zapasie). Znaczących różnic między M14 a Wz.56 nie zauważyłem - na dłuższe odległości jest to broń całkiem dobra, ale w bliskim starciu z przeciwnikiem uzbrojonym w automat, inżynier ma nieduże szanse.