Lekki i wyposażony w silne działo przeciwczołgowe, Amerykański M10 "Wolverine" został zaprojektowany jako czołg destruktor. Jego mobilność i duży zasięg, sprawiły że był to bardzo efektywny czołg, dopóki znajdował się w bezpiecznej odległości od większych czołgów wroga. Jego lekka konstrukcja sprawiała, że M10 nie miał praktycznie żadnych szans w konfrontacji z niemieckimi Tygrysami.

Amerykański czołg M4 Sherman nie był najciężej opancerzonym i najsilniejszym czołgiem na polach walki, ale był za to jedną z najlepszych maszyn jakimi dysponowali Amerykanie. Podczas II Wojny światowej Sherman'ów wyprodukowano najwięcej spośród wszystkich innych czołgów i dzięki temu mogły one po prostu zaatakować wroga, mając za główny atut liczebność.

Amerykański pojazd opancerzony M3 spełniał funkcję transportera żołnierzy. Z przodu miał zwykłe koła, a tylna oś była oparta na gąsięnicach. Mógł przewozić do 12 żołnierzy lub zostać zabudowany w zupełnie inny sposób, na przykład poprzez zamontowanie działa AA, moździerza czy ciężkiej artylerii.

Bardzo wydajny 4-napędowy jeep, który mógł dostać się praktycznie w każde miejsce. Amerykanie wyprodukowali ponad 700.000 tych pojazdów na potrzeby armii. Willys był używany przy transporcie żołnierzy, misjach zwiadowczych, a nawet w walce wyposażony w ciężki karabin maszynowy.

M7 został zbudowany po to, aby zapewnić żołnierzom większą siłę ognia. Oparty na konstrukcji czołgu M3, z napędem gąsięnicowym, z działem średniego kalibru, wyposażony w ciężki pancerz. Potrafił sam się obronić, a dodatkowo zapewnić piechocie większą siłę ognia.

Latająca Forteca B-17 to samolot, który znacznie przyczynił się do zwycięstwa nad III Rzeszą. Jego ogromne gabaryty sprawiały, że był łatwym celem dla niemieckich Messerschmitt'ów, ale tym samym siał ogromne zniszczenie podczas bombardowań. B-17 był używany także na Pacyfiku w walkach przeciwko Japonii.

SBD-6 cieszył się ogromnym zaufaniem wśród amerykańskich pilotów, którzy woleli latać SBD-6 niż nowszym "Hellcat'em". Dauntless posiada najmniejszą liczbę zestrzelonych przez wroga samolotów spośród wszystkich samolotów używanych na froncie. Nie był najszybszą maszyną w amerykańskiej flocie, ale był bardzo stabilną maszyną, co znacznie ułatwiało bombardowania.

Szybki i zwrotny, P-51 Mustank posiadał także bardzo duży zasięg. Używany do eskortowania bombowców podczas misji długo-dystansowych nad terenem Nazistowskich Niemiec. Dopóki Mustangi nie wkroczyły do walki, inne samoloty używane do eskorty były bardzo łatwymi celami dla niemieckich myśliwców.

Jeden z najszybszych samolotów używanych przez podczas II Wojny światowej. Jego przyspieszenie i świetny wynik podczas walki - 11 zestrzelonych : 1 stracony, sprawiły że Corsair'y odniosły ponad 2000 zwycięstw na niebie Pacyfiku. Japończycy nadali mu przydomek "świszcząca śmierć", z powodu specyficznego odgłosu podczas ataku na cele naziemne.

Ważący 19.800 ton USS Enterprise był flagowym okrętem amerykańskiej floty. Był zaangażowany w każdą większą bitwę morską na Pacyfiku. Enterprise miał swój udział w zestrzeleniu ponad 911 samolotów wroga i zatopieniu ponad 200 wrogich okrętów.

HMS Prince of Wales był zaangażowany w walkę przeciwko niemieckiemu Bismarck'owi w jednym z punktów zwrotnych IIWś. Pomimo znacznych uszkodzeń, "Książę Walii" zatopił Bismarck'a i do dziś jest to jedno z najważniejszych zwycięstw na morzu. 2 dni po ataku na Pearl Harbor, japońskie samoloty zaatakowały i zniszczyły "Księcia Walii".

Amerykanie rozpoczęli budowę pierwszego statku klasy Fletcher w grudniu 1939 roku. Po dwóch i pół roku, flota amerykańska posiadała 175 statków tego typu. Uzbrojony w potężny arsenał dział i torped uchodził za bardzo ciężkiego przeciwnika. Fletcher'y były używane aż do 1969 roku i brały udział w wojnach w Korei i Wietnamie.

W latach 1941-45 załoga łodzi podwodnych amerykańskiej armii nie przekraczała 1.6% załogi całej marynarki US. W tym czasie okręty te zatopiły ponad 60% statków japońskich. Dzięki nagłym i cichym atakom, amerykańskie łodzie podwodne bardzo efektywnie przerywały dostawy zapasów dla japońskiej armii.

Zaprojektowany do transportowania żołnierzy i pojazdów w pełnym uzbrojeniu. Łodzie te były idealne do zastosowań, typu szybki atak na wybrzeże. Dodatkową funkcję łodzie te spełniały już po wyładowaniu żołnierzy na wybrzeżu, gdzie służyły jako zasłona przed wrogim ostrzałem.

Niemiecki "Tygrys" był czołgiem ciężko opancerzonym i wyposażonym w bardzo potężne działo. Zaprojektowany został w odpowiedzi na sukces Rosyjskiego T-34, a pierwsze sztuki Tygrysów nie były zbyt godne zaufania. Jednak, niemieccy inżynierowie popracowali jeszcze trochę nad tą konstrukcją i tym samym Tygrys stał się jednym z najgroźniejszych czołgów II Wojny światowej.

Panzer Mk.IV był bardzo zabójczą bronią niemieckiej armii. Dzięki wyposażeniu w główne działo kaliber 75mm, Panzer stał się bardzo silnym i zwinnym czołgiem. Jedynym minusem tego czołgu była mała prędkość jak na tak lekki czołg. W latach 1940-45 Niemcy wyprodukowali ponad 8000 tych czołgów.

Pomimo mniejszej od pojazdu pancernego M3, Hanomag Sdkfz.251 miał trochę większą prędkość od swojego amerykańskiego odpowiednika. Różnił się od amerykańskiego pojazdu pancernego, nie miał napędu na przednie koła co oznaczało mniejszą kontrolę w terenie. Jednak z większym systemem dróg Hanomag był najlepszym pojazdem terenowym.

Dosłownie tłumacząc niemiecki Kübelwagen znaczy "kubłowóz". Był produkowany przed końcem drugiej Wojny światowej. Pomimo podobnej wielkości do U.S. Willys jeep, napędzany na jedną oś VW nie ma tych samych możliwości.

Po raz pierwszy użyty przez Niemców w bitwie pod Kurskiem, SdKfz.124 Wespe był istotnie ciężkim działem montowanym na podwoziu starych czołgów. Następca czołgu Panzer II, zbudowany przez Niemców stał się silnym wsparciem dla dywizji czołgów Panzer.

Junkers Ju 87B Stuka Samolot bombardująco-nurkujący z bardzo aerodynamiczną konstrukcją posiadał wszelkie zdolności do przeprowadzania precyzyjnych bombardowań. Specyficzny odgłos nadlatującej Stuki sprawiał, że wrogowie uciekali w popłochu. Stuka odegrała bardzo znaczącą rolę w kampanii Niemieckiej przeciwko Europie, jednak w miarę postępu wojny, coraz nowsze konstrukcje Aliantów coraz lepiej radziły sobie przeciwko tym samolotom.

Samoloty 109e posiadały niewiarygodną szybkość i zwrotność. W początkach wojny, Messerschmitt'y panowały na niebie Europy. Jednak w decydującej Bitwie o Anglię, mały zasięg tych samolotów sprawił, że ostatecznie Niemcy przegrały tę walkę. Podstawową wadą 109e była niemożność eskortowania eksadr bombowców i była to główna przyczyna przegranej Niemców w bitwie o Anglię.

Rosyjski czołg T-34/85 był wyposażony w działko przeciwlotnicze kalibru 85mm. Był wyposażony w ciężki i gruby pancerz, oraz posiadał znakomite właściwości jezdne, dzięki czemu mógł wjechać praktycznie wszędzie.

T-34/76 to lżejsza wersja czołgu T-34/85. Został zaprojektowany z idealnym doborem pancerza i siły ognia w stosunku do niemieckich czołgów. Jednak pomimo posiadania tak wydajnego w walce pojazdu, Rosja nie była w stanie wyprodukować takiej ilości T-34/76 by stały się one znaczącą siłą w IIWś.

Amerykański pojazd opancerzony M3 spełniał funkcję transportera żołnierzy. Z przodu miał zwykłe koła, a tylna oś była oparta na gąsięnicach. Mógł przewozić do 12 żołnierzy lub zostać zabudowany w zupełnie inny sposób, na przykład poprzez zamontowanie działa AA, moździerza czy ciężkiej artylerii.

Bardzo wydajny 4-napędowy jeep, który mógł dostać się praktycznie w każde miejsce. Amerykanie wyprodukowali ponad 700.000 tych pojazdów na potrzeby armii. Willys był używany przy transporcie żołnierzy, misjach zwiadowczych, a nawet w walce wyposażony w ciężki karabin maszynowy.

Rosyjska Katyusha była bardzo efektywną mobilną wyrzutnią rakietową. Rosjanie przeważnie umieszczali wyrzutnie z rakietami na ciężarówkach wyposażonych w lekki pancerz. Często były to przypadkowe ciężarówki specjalnie dostosowane na potrzebę chwili.

Po raz pierwszy użyty w walce w bitwie o Stalingrad. Yak-9 nie dorównywał technologicznie niemieckim Messerschmitt'om w walkach jeden na jednego, jednak Rosjanie potrafili wyprodukować ogromną ilość tych maszyn i dzięki temu mieli przewagę w powietrzu.

Lekki i wyposażony w silne działo przeciwczołgowe, Amerykański M10 "Wolverine" został zaprojektowany jako czołg destruktor. Jego mobilność i duży zasięg, sprawiły że był to bardzo efektywny czołg, dopóki znajdował się w bezpiecznej odległości od większych czołgów wroga. Jego lekka konstrukcja sprawiała, że M10 nie miał praktycznie żadnych szans w konfrontacji z niemieckimi Tygrysami.

Amerykański czołg M4 Sherman nie był najciężej opancerzonym i najsilniejszym czołgiem na polach walki, ale był za to jedną z najlepszych maszyn jakimi dysponowali Amerykanie. Podczas II Wojny światowej Sherman'ów wyprodukowano najwięcej spośród wszystkich innych czołgów i dzięki temu mogły one po prostu zaatakować wroga, mając za główny atut liczebność.

Amerykański pojazd opancerzony M3 spełniał funkcję transportera żołnierzy. Z przodu miał zwykłe koła, a tylna oś była oparta na gąsięnicach. Mógł przewozić do 12 żołnierzy lub zostać zabudowany w zupełnie inny sposób, na przykład poprzez zamontowanie działa AA, moździerza czy ciężkiej artylerii.

Bardzo wydajny 4-napędowy jeep, który mógł dostać się praktycznie w każde miejsce. Amerykanie wyprodukowali ponad 700.000 tych pojazdów na potrzeby armii. Willys był używany przy transporcie żołnierzy, misjach zwiadowczych, a nawet w walce wyposażony w ciężki karabin maszynowy.

M7 został zbudowany po to, aby zapewnić żołnierzom większą siłę ognia. Oparty na konstrukcji czołgu M3, z napędem gąsięnicowym, z działem średniego kalibru, wyposażony w ciężki pancerz. Potrafił sam się obronić, a dodatkowo zapewnić piechocie większą siłę ognia.

Pierwsza seria została wyprodukowana w 1938 roku. Spitfire odegrały znaczącą rolę dla sił alianckich aż do samego końca wojny. Z biegiem czasu, Spitfire został zmodyfikowany i wyposażono go w cięższy pancerz, lepsze karabiny maszynowe i mocniejszy silnik. Unikalny design owalnych skrzydeł oraz sylwetka tej maszyny, sprawiały że Spitfire mógł spokojnie walczyć z niemieckimi Messerschmitt'ami.

Lekki czołg Chi-ha nie był godnym przeciwnikiem dla czołgów Rosyjskich oraz U.S. W Nomonhan, oddział japoński został prawie zgładzony ponieważ działa Chi-ha'y nie były w stanie zatrzymać wrogich czołgów. W odpowiedzi na tę klęskę, japończycy zwiększyli pancerz oraz siłę wystrzału, ale niedawno odsłonięty U.S. M4 Sherman przewyższał możliwości ulepszonego Chi-ha'y.

Pomimo mniejszej od pojazdu pancernego M3, Hanomag Sdkfz.251 miał trochę większą prędkość od swojego amerykańskiego odpowiednika. Różnił się od amerykańskiego pojazdu pancernego, nie miał napędu na przednie koła co oznaczało mniejszą kontrolę w terenie. Jednak z większym systemem dróg Hanomag był najlepszym pojazdem terenowym.

Dosłownie tłumacząc niemiecki Kübelwagen znaczy "kubłowóz". Był produkowany przed końcem drugiej Wojny światowej. Pomimo podobnej wielkości do U.S. Willys jeep, napędzany na jedną oś VW nie ma tych samych możliwości.

Po raz pierwszy użyty przez Niemców w bitwie pod Kurskiem, SdKfz.124 Wespe był istotnie ciężkim działem montowanym na podwoziu starych czołgów. Następca czołgu Panzer II, zbudowany przez Niemców stał się silnym wsparciem dla dywizji czołgów Panzer.

Ten samolot zyskał rozgłos podczas drugiej Wojny światowej bombowiec nurkujący o wspaniałej szybkości. Po zrzuceniu ładunku Val posiadał unikalną zdolność do wytrzymywania w dogfight'ach. Aichi D3A1 brał udział w ataku na Pearl Harbor oraz w walkach przeciwko brytyjskiej flocie i zatapianiu HMS Dorsetshire, HMS Cornwall, and HMS Hermes.

Japoński Zero był samolotem stacjonującym na lotniskowcach co dawało przewagę nad samolotami wojsk alianckich stacjonujących na ziemi. Ze swoją lekką konstrukcją oraz mocnym silnikiem, ten lśniący samolot był extremalnie szybki, zwinny oraz zdolny do lotów na dalekich dystansach. Ciężko uzbrojony i zdolny do faktycznych strat był jednym z głównych Japońskich samolotów bojowych.

Lista bitw IJN Shokaku's obejmuje Pearl Harbor, Coral Sea and Guadalcanal, ale Shokaku nie brał udziału w bitwie o Midway, a jego nieobecność była spowodowana udziałem w przegranej Japonii. W czerwcu 1944 został zatopiony w bitwie o Filipiny przez USS Cavalla.

Japoński Yamato był największym okrętem wojennym drugiej Wojny światowej. Upoważniony ponad tydzień po ataku na Pearl Harbor oraz budowany w tajemnicy, szczycił się dziewięcioma 18.1 calowymi głównymi działami, mającymi największą moc jaką kiedykolwiek widział jakikolwiek statek. Po przetrwaniu wielu walk na Pacyfiku, Yamato został zatopiony w 1945. Dopiero 10 torped dało radę i zatopiło Yamato.

Akizuki posiadał imponujący arsenał, zawierający cztery główne baterie zaopatrzone w 3.9 calowe, szybkostrzelne działa. Posiadając szybkie działa oraz możliwość do strzelania do celów duże odległości (do 18 288,00 m) sprawaiły duże straty wśród okrętów przeciwnika. Pod koniec wojny IJN powiększył swoje uzbrojenie o torpedy oraz 25-mm działa maszynowe.

Niemieckie okręty podwodne miały niezwykle satysfakcjonujący stosunek wygranych przeciwko wrogim statkom, zatapiając jeden statek na cztery wystrzelone torpedy. U-boat Typ VII C miał zasięg ok. 9700 mil morskich i był uzbrojony w cztery dziobowe aparaty torpedowe po bokach oraz jeden rufowy. Niemiecka flota okrętów podwodnych była straszliwą bronią w bitwie o Atlantyk a Typ VII C był z nich najgroźniejszy.

Japończycy używali Dai-Hatsu, barek desantowych, wszędzie podczas drugiej Wojny światowej. Tak jak U.S. "Higgins Boats" żołnierze oraz wsparcie byli wypuszczani przez klapę na przodzie braki. Pierwotnie używano ich jako transport piechoty oraz wsparcia oraz często razem z działkiem maszynowym były używane jako łodzie patrolowe.