Point of Existence ma wielu fanów jeszcze z czasów wersji przeznaczonej dla Battlefield Vietnam. Dla nich i zapewne nie tylko to „jedyny słuszny mod”. Piękne zapowiedzi i wizje cudownej gry. Wszystko to doskonale znamy, bo wokół nas bez przerwy toczy się gra o klienta. Modyfikacje, co prawda nie dybią na nasz portfel jednak podobne „chłyty marketingowe” nie są im obce. Nie to żebym to krytykował, co to, to nie. Modderzy spędzają mnóstwo czasu dopieszczając swoje dzieła i to logiczne, że chcą do nich zachęcić jak największą ilość osób. Należy przy tym pamiętać, że naszym „konsumenckim” obowiązkiem jest analiza czy ktoś robi nas w przysłowiowego konia czy też nie. Mam nadzieję, że ta recenzja pozwoli wam sięgnąć – lub też nie – po Point of Existence 2 w pełni świadomie. Fakt, że mam możliwość napisania jej przed oficjalnym wydaniem to zasługa twórców i za to należą się podziękowania. Na taryfę ulgową nie ma jednak, co liczyć…



Europa już zna pojęcie wojny błyskawicznej. Kto by przypuszczał, że przy następnej role się odwrócą? A jednak tak się właśnie stało. Zaczęło się typowo. USA i Rosja po walkach w Sudanie ogłosiły zawieszenie broni. Nie oznaczało to bynajmniej spokoju dla świata, bowiem oto Ukraina postanowiła pokazać pazurki. Po błyskawicznym ataku na Białoruś rozpoczęto czystki polityczne. Tortury, morderstwa i inne atrakcje dla serwowane opozycji nie zostały jednak udowodnione. Przez 6 miesięcy Europa obserwowała bezczynnie szukając dowodów, które pozwolą na wkroczenie do akcji. Pewnego pięknego dnia dostarczył je satelita. Zdjęcia zbiorowych mogił były tym, co pozwoliło rozpocząć działania. Plan jest dość prosty. Niemcy wspierani przez USA prowadzą atakiem na Ukrainę. Oddziały piechoty wraz z ciężkim sprzętem uderzają z terenów Polski.



Tak prezentuje się fabuła Point of Existence. Ciekawa czy też nie, osądźcie sami. Zresztą powody wybuchu wojen nigdy jakoś specjalnie nie zadziwiały. Najważniejsze, że oznacza to dla nas udział w kolejnym wirtualnym konflikcie. Jest to o tyle ciekawe, że przed lufami nie będą nam znów biegali arabowie bo jak tak dalej pójdzie to wytrzebimy ich całą populację – oczywiście te wirtualną ;] Aby jednak bieganie miało sens trzeba mieć cel. Aktualnie dostępne są 3 tryby gry. Znany i kochany „Conquest” uzupełniają „Frontline” oraz „Nuke Objective”. Zmagania zaś toczyć się będą na 13 zupełnie nowych mapach.

Na czym polega Conquest pisać chyba nie muszę. „Nuke Objective” jak sama nazwa wskazuje, stawia przed graczem zadanie. W tym trybie dostępna jest tylko jedna mapa. Niemieckie oddziały usiłują zniszczyć wyrzutnie rakiet, której zawzięcie broni Ukraina. Zadanie nie jest tak proste jakby mogło się wydawać, bowiem Niemcy już na starcie mają o wiele, wiele mniej ticketów a do tego bez przerwy działa na nich drain. Z jednej strony należy, więc atakować z rozwaga, aby nie zmarnować punktów z drugiej zaś nie można pozwolić sobie na opieszałość. Najciekawszy jednak jest chyba „Frontline”. Mapy mają charakter liniowy a drużyny zaczynają po ich 2 stronach. Między nimi jest łańcuch flag, które należy oczywiście zdobyć. Cała zabawa polega na tym, że trzeba przejmować je jedna po drugiej. Nowo zdobyta flaga staje się bazą a dotychczasowa ulega wyszarzeniu. W ten sposób dochodzi do powstania frontu, na którym oba zespoły zaciekle walczą o to by wyprzeć wroga a finalnie zepchnąć go zupełnie z mapy. Brzmi ciekawie? Oczywiście, bo jest to coś nowego w świecie Battlefield 2.



Tryby, trybami ale walka toczy się na mapach i to ich jakość decyduję w dużym stopniu czy gra sprawia frajdę czy też nie. Widziałem już wiele map stworzonych przez graczy i z pełną odpowiedzialnością pisze, że twórcy Point of Existence 2 spisali się bardzo dobrze. Jak wspomniałem na początku wszystkie mapy zostały stworzone na potrzeby moda. Nie ma tu żadnych przeróbek tych znanych z Battlefield 2 jak to wiele modów czyni. Do wyboru mamy mapy nocne lub rozgrywane za dnia. Możemy biegać po jesiennym lesie z opadającymi zewsząd liśćmi jak i prażyć się w słońcu. Zupełną nowością są natomiast mapy zimowe. Miła odmiana po setkach godzin oglądania pustyni i miast na tejże pustyni ulokowanych. No może z tą zupełną nowością to przesadziłem, bo mapy zimowe znajdowały się już w „Nations At War”. Niestety nie były one zbyt dobrze wykonane. Na szczęście Point of Existence stoi już o kilka poziomów wyżej i poza drobnymi detalami jak zbyt wysoki próg domu zmuszający nas do podskoku niczego złego nie zauważyłem. Oczywiście mogłem coś przeoczyć i w takiej sytuacji pozostaje mi na swoją obronę dodać, że mapy w wersji 64 są naprawdę duże. Co ciekawe nie są przez to nudne. Bardzo często na większych mapach spotkać możemy połacie terenu bez jakichkolwiek obiektów. Na pustyni takie coś jeszcze przejdzie ale nie w Europie. Twórcy postarali się by mapa nie świeciła pustkami. Drzewa, kamienie, strumyki i inne ozdobniki spotkacie na każdym kroku. Nie mogło również zabraknąć miast. Tak jak i mapy prezentują się bardzo dobrze i na pewno będą świadkami intensywnych walk CQB. Najważniejsze jest jednak to, że mapy sprawiają wrażenie przemyślanych. Wszystko, co na nich się znajduje jest tam „naturalnie”, co nie zawsze udaje się twórcom map.



Po bardzo dobrym pierwszym wrażeniu często bywa gorzej. Odkrywa się błędy tu i tam. W Point of Existence 2 o dziwo nie zauważyłem nic, co by uprzykrzało rozgrywkę. Zdarzył mi się błąd z wpadaniem apteczki pod mapę jednak to wina Battlefield’a 2 a nie moda. Dlatego też bez zbędnych irytacji mogłem zabrać się za przegląd profesji. Nie nastąpiła w nich praktycznie żadna rewolucja. Jedyny zauważalna zmiana to miny zarówno u inżyniera jak i grenadiera. Bronie są dobrze wykonane, mają rozsądny rozrzut i najlepiej strzelać z pozycji leżącej oraz używając celownika. Jeśli mamy na wyposażeniu ciężki karabin to raczej sprinterem nie zostaniemy, ale wróg za to poczuje naszą siłę. Zabawa natomiast nie ogranicza się do wyboru profesji z menu. Spora ilość zestawów jest dostępna wyłącznie do zdobycia na mapie. Czasami wystarczy wejść do zbrojowni w bazie głównej i podnieść, na co ma się ochotę. Zdarza się jednak, że broni trzeba poszukać. W ten sposób możemy stać się posiadaczem śmiercionośnego karabinu snajperskiego, który przebija nawet pancerz lekkich pojazdów. Za zwiększenie mocy płacimy koniecznością strzelania z pozycji leżącej. Warto w tym miejscu wspomnieć, że każdy karabin snajperski posiada dwa tryby przybliżenia. Innym razem możemy zdobyć ręczną wyrzutnię przeciwlotniczą czy po prostu inny zestaw wyposażenia. Zamiast na przykład zwykłego MP7 będącego na wyposażeniu grenadiera możemy dostać MP7 z tłumikiem czy lunetą. Oczywiście można też dostać przy okazji wyrzutnię, której rakiety lepiej niszczą ciężko opancerzone cele. Ogólnie możliwości jest sporo i każda zdobyczna broń ma jakieś wady i zalety w stosunku do podstawowej.



To, za co tak lubimy serię Battlefield to naturalnie pojazdy. Ponownie Point of Existence 2 nie zawiodło moich oczekiwań. Jest ich sporo i są ładnie wykonane. Co więcej wydają się być dobrze zbalansowane – to się okaże gdy gracze nauczą się w pełni ich używać – co nie do końca udało się w Battlefield 2. Twórcy postarali się już przy jeepach. Wersja lekka nie posiada uzbrojenia, ale cięższy model to, co innego. Nie tylko posiada pancerz chroniący pasażerów i wytrzymujący całkiem sporo, ale również zdalnie sterowane działko. Działa to w ten sposób, że strzelec pozostając pod osłona pancerze steruje nim za pomocą specjalnego ekranu. Wygląda to trochę jak znane z Battlefield’a rakiety TV. Nie ma, więc obaw, że strzelając do wroga dostaniemy kulę w łeb. Wymusza to również inne zachowanie, gdy jesteśmy celem ataku takiego jeepa. Prawdziwe zmiany nastąpiły jednak w cięższym sprzęcie. Zaczyna się już w transporterach opancerzonych, których są 2 rodzaje. Modele, w których strzelec ma do dyspozycji karabin nie ma, co specjalnie omawiać. Druga wersja jest zdecydowanie ciekawsza. Kierowca posiada działko oraz karabin, które skutecznie uprzykrzają życie piechocie i słabo opancerzonym pojazdom. Natomiast strzelec może używać rakiet. Nie są to bynajmniej zwykłe rakiety tylko znane nam, z Battlefield2 „rakiety TV”. Dzięki temu może zniszczyć każdy cel w tym i latający. Możliwości to jedno a umiejętności to, co innego. Jestem jednak pewien, że dość szybko gracze opanują jak siać zniszczenie dzięki tej zabaweczce.



Również czołgi przeszły renowację. Dodano możliwość wyboru amunicji HEAT do niszczenia lekko opancerzonych pojazdów oraz SABOT przeciwko grubszym pancerzom. Stało się to już właściwie standardem w modach, co nie znaczy, że niemile widzianym. Czołgów w PoE2 jest ogólnie 3. Dwa z nich – T84 i T55 -posiada Ukraina. Najciekawsze, że T55 ma dodatkowo „rakiety TV”, co to oznacza nie muszę chyba pisać ;> Jest jednak wolniejszy od pozostałych czołgów i ma słabszy pancerz. Niemiecki Leopard nadrabia natomiast prędkością. Zupełną perełka jest artyleria. Można jej używać jak zwykłego czołgu, choć to bardzo trudne, bowiem jest powolna i należy się namęczyć by wycelować we wroga. Jednak, gdy przez radio damy znać, że jesteśmy gotowi do walki piechota będzie mogła zrobić użytek z lornetek – posiadają je szturmowiec, snajper i komandos – i wskazać nam cel. Wtedy wystarczy przełączyć się w alternatywny (a może właśnie standardowy) tryb i dzięki radarowi rozpocząć ostrzał. Zapewniam, że efekty będą druzgocące. Wszystkie te pojazdy mają oczywiście naturalnego wroga, czyli lotnictwo. Zanim jednak je opiszę kilka słów o sprzęcie przeciwlotniczym. To, co miałem możliwość zobaczyć ponownie przerosło moje oczekiwania. DICE powinno brać przykład z ekipy PoE2 jak skutecznie zbalansować lotnictwo. Pojazdy przeciwlotnicze są tworzone by niszczyć samoloty i helikoptery a nie je prowokować do bombardowania. Dlatego też drodzy piloci przygotujcie się na rzeź. Ukraińska Shilka nie posiada może rakiet, ale działka, jakimi operuje rozerwą wasze maszyny na strzępy. Niemiecki Gepard wcale nie jest gorszy. Choć jego działka mają mniejszą siłę ognia to posiada on również rakiety, które nie raz będziecie przeklinać. Na wyposażeniu Ukrainy jest jeszcze nietypowy MT-LB SA-13. Posiada on wyłącznie rakiety, ale jest w stanie przełączyć się w alternatywny tryb, który pozwoli na poruszanie się bez automatycznego namierzani celów. Dzięki temu możemy zająć pozycję do pewnego strzału bez wcześniejszego zauważenia. W końcu, jeśli piloci helikoptera czy samolotu nie czują się zagrożeni pozwalają sobie na więcej a to w tym przypadku może ich słono kosztować.



Nie oznacza to, że lotnictwo sobie nie poużywa. Musi jedynie zachować ostrożność, aby zbierać żniwo a będzie okazałe…Helikoptery transportowe nie będą może siać postrachu jednak niemiecki NH90 dzięki rakietom pokaże pazurki. Prawdziwa zabawa zaczyna się jednak za sterami maszyn bojowych. Dostały one sporo nowego wyposażenia w stosunku do Battlefield’a 2. Hind oferuje pilotowi działko oraz ogromna ilość rakiet, którymi można zasypać wroga. Strzelec ma w zanadrzu Rakiety przeciwlotnicze oraz przeciwpancerne. Dodatkowo może on przewozić kilku pasażerów. Sporą siłę ognia przypłacił zmniejszeniem zwrotności i szybkości, co zapewne wykorzysta przeciwnik. Jest nim zwinny Tiger, który nie tylko daje większe możliwości manewrowania, ale również sprzyja statystykom pilota. Dzieje się tak dzięki wyposażenie. Nie tylko ma zwykłe rakiety – choć dużo mniej niż Hind – ale również przeciwpancerne. Da to pewną swobodę pilotowi, który nie będzie tak bardzo uzależniony od strzelca. Zaś na jego wyposażeniu znajdziemy działko oraz rakiety przeciwlotnicze. Na końcu łańcucha pokarmowego stoją samoloty. Tu naturalnie podział na myśliwce oraz bombowce. Niestety pilot samolotów ze mnie marny, więc nie miałem możliwości fachowego ocenienia tych maszyn jednak prezentują się ciekawie. Ukraiński bombowiec wyposażony jest w działko oraz w bomby i zwykłe rakiety. Przeciwnika maszyna uzbrojona jest również w działko oraz w rakiety przeciwlotnicze. Jest to maszyna dwu osobowa a strzelec może używać rakiet przeciwpancernych. Myśliwce są pewną zagadką. Ciężko, bowiem określić, który jest lepszy. Niemiecki Eurofighter używa standardowo działka i rakiet przeciwlotniczych. Posiada również bomby. MIG służący naszemu wschodniemu sąsiadowi bomb może nie posiada, ale zamiast tego ma dwa typy rakiet. Jeśli więc działko nie poskutkuje możemy ich użyć. Ciekawostką są zastosowania ów rakiet. Według twórców Point of Existence 2 jeden typ przewidziany jest na małe odległości a drugi na większe. Niestety nie byłem w stanie stwierdzić czy i jak widać różnice w ich działaniu. Pozostaje mi, więc wierzyć na słowo.



Co dotąd niespotykane rozwiązano problem ataków na nieprzejmowalną flagę wroga. Jeśli znajdziemy się w obszarze takiej flagi automatycznie zaczniemy odnosić obrażenia. Uważam, że takie rozwiązanie zakończy konflikt „atakować czy też nie”. Jest to opcja serwerowa, więc administratorzy będą mogli sami zdecydować a nam graczom pozostanie akceptacja ustawień lub śmierć.

Po kilku godzinach spędzonych przy PoE2 z czystym sumieniem mogę wam polecić tego moda. Ciekawe tryby gry. Starannie wykonane modele i mapy. Charakterystyczne zachowanie i wyposażenie pojazdów oraz profesji. Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić to pozostawienie kilku modeli broni oraz odgłosów z Battlefield’a 2. Nie jest to jednak wstanie zepsuć ogólnego wrażenia z gry. Biorąc pod uwagę wszystkie za i przeciw wystawienie Point of Existence 2 noty 8+/10 nie będzie żadną przesadą. Gorąco polecam tę modyfikację!!